Buraczki suszone
Buraczki suszone – to naturalne buraki, z których została odparowana woda, są już obrane i pokrojone, dzięki czemu nadają się bezpośrednio do szybkiego użycia, np. do ugotowania barszczu czerwonego.
Zastępują świeże buraki. Dzięki temu, że są już gotowe do użycia oszczędzisz czas spędzony na ich obieraniu i rozdrabnianiu, a przy tym nie wybrudzisz rąk. Są lekkie, więc możesz zapomnieć o dźwiganiu ciężkich siatek ze świeżymi burakami. JWsyp buraczki i przygotuj najlepszy barszcz! Smacznego!
Dzięki temu, że łatwo je przechować, buraczki suszone długo utrzymują swoją świeżość i nie psują się – tworzą świetną alternatywę dla świeżych warzyw . Są wygodne w użyciu a przy tym oszczędzasz swój czas i energię (nie musisz ich dźwigać, obierać, brudzić się).
Buraczki są bogate w błonnik, kwasy: jabłkowy, cytrynowy i winny (są ważnym składnikiem w układaniu diety). Zawierają spore ilości witamin z grupy B i witaminę C.
Zastosowanie:
Idealne do barszczu (wigilijnego, ukraińskiego), sałatek i zup oraz codziennego gotowania. Mają uniwersalne zastosowanie i doskonale nadają się do gotowania, smażenia, duszenia i pieczenia.

Papryka Cayenne
Papryka Cayenne (Kajen) to bliska kuzynka meksykańskiej papryczki Jalapeno. Jest jedną z najostrzejszych odmian papryki. Jej ostrość według skali Scoville’a ocenia się na ok. 60000 punktów. Po osuszeniu i zmieleniu stanowi bardzo pikantną przyprawę znaną jako pieprz cayenne (pieprz turecki), choć taka wersja jest łagodniejsza od papryki w całości. Nazwa tej papryki pochodzi od nazwy stolicy Gujany Francuskiej – Kajenna (fr. Cayenne).
Przyprawa charakterystyczna jest dla kuchni hiszpańskiej i meksykańskiej. Dzięki zawartości dużej ilości kapsaicyny jest też stosowana w medycynie naturalnej dla właściwości przeciwbólowych, przyspieszających przemianę materii, obniżających poziom cholesterolu oraz wzmagających apetyt. Pieprz nie zawiera konserwantów, jest to w pełni ekologiczny produkt.
Papryka kajeńska przyspiesza przemianę materii i obniża poziom cholesterolu. Papryka Cayenne zawiera kapsaicynę – alkaloid mający właściwości przeciwbólowe oraz antyoksydacyjne. Oprócz właściwości kulinarnych znajduje zastosowanie w medycynie naturalnej do leczenia takich przypadłości jak: dolegliwości gastryczne (np. bóle brzucha), choroby układu krążenia, bóle reumatyczne, bóle gardła (płukania). Wykorzystywana jest w suplementach wspomagających odchudzanie.
Zastosowanie:
Do potraw mięsnych, z ryżu, ostrych zup, gotowanych i pieczonych warzyw, gulaszu, fasolki, ryb, drobiu, sałatek, zapiekanek, jaj, makaronów, sosów, serów, a także gorącej czekolady.

Barbecue
Aromatyczna kompozycja ziół i przypraw, która wzbogaca smak potraw z grilla, stanowi wspaniały dodatek do wieprzowiny, żeberek wołowych i kurczaka. Charakteryzuje się wspaniałym, mocnym smakiem i zapachem. Polecamy do wszelkiego rodzaju mięs z rusztu (jako marynata, posypka, czy sos). Używana w gastronomii (hotele i restauracje) oraz do celów domowych.
Przyprawa Barbecue to profesjonalnie przygotowana mieszanka ziół i przypraw, która podnosi smak przyrządzanych potraw z grilla.
Zastosowanie:
Do wszelkiego rodzaju: mięs na koniec smażenia (wieprzowiny, wołowiny, cielęciny, drobiu), ryb, przygotowywanych na ruszcie. Jako marynata w połączeniu z oliwą do mięs i warzyw. Również polecam na pizzę zamiast tradycyjnego sosu – np. w połączeniu z pomidorową salsą.

Bazylia
Bazylia ma silny orzeźwiający, kwaskowaty smak i korzenny zapach, używa się jej do wszystkich warzyw, dobrze komponuje się z sałatkami i potrawami z pomidorów, kapusty, twarogów, szpinaku, jaj. Tę przyprawę również lubią rośliny strączkowe – fasola czy groch. Ziele bazylii jest świetnym dodatkiem do dań mięsnych, ryb, zup, sosów, omletów, nadaje potrawom kwaskowaty smak. Bazylia nie zawiera konserwantów, jest to w pełni ekologiczny produkt.
Wykorzystywana w ziołolecznictwie: poprawia trawienie i ułatwia przyswajanie pokarmu – działa przeciwskurczowo, pobudza wydzielanie soku żołądkowego, działa słabo wiatropędnie, przeciwzapalnie i przeciwbakteryjnie. Powszechnie uważa się, że działa przeciw-depresyjnie, poprawia nastrój i dodaje sił (działanie podobne do melisy). Stosuje się w łagodnych zaburzeniach trawiennych, wzdęciach, przy niedoborze soku żołądkowego.

Zastosowanie:
Do sałatek, pomidorów i dań z pomidorów, kapusty, twarogu, szpinaku, jaj, potraw z roślin strączkowych, dań mięsnych, ryb, zup, sosów, jaj i omletów, spaghetti, pizzy, dań kuchni śródziemnomorskiej. Jest wykorzystywana do mieszanek przyprawowych (np. pomidory + bazylia + czosnek).

Curry
Curry należy do głównych „przypraw” kuchni indyjskiej, ale tak naprawdę stanowi nazwę potraw z warzyw, ryb lub mięsa w pikantnym sosie. Sama potrawa znana jest pod tą nazwą w wielu krajach południowo-wschodniej Azji. Nazwa pochodzi od tamilskiego „kari” a dosłownie znaczy „warzywa”. Współcześnie w Europie curry kojarzy się bardziej z gotową mieszanką odpowiednich sproszkowanych przypraw. Istnieje wiele odmian curry, różnicę w smaku lub barwę zawdzięczamy odpowiedniemu doborowi kompozycji przypraw w zależności od regionu z jakiego mieszanka pochodzi oraz osobistych upodobań wytwórcy. Klasyczna curry indyjska jest łagodna w smaku i samej mieszance nadaje żółty kolor. Najważniejsze składniki mieszanki: kurkuma, imbir, pieprz, kolendra, kmin rzymski i chili. Curry nie zawiera konserwantów, jest to w pełni ekologiczny produkt.
Działanie: badania dowodzą, że regularne spożywanie przyprawy curry (2-3 razy w tygodniu) korzystnie wpływa na pamięć. Blokuje rozwój choroby Alzheimera i upośledzeń pamięci.
Zastosowanie:
Curry używamy do potraw z białych mięs (drobiu), a także wieprzowiny, baraniny, warzyw (w kuchni wegetariańskiej i wegańskiej), jaj oraz pomidorów i ryb, a szczególnie do ryżu oraz sosów, gdyż nadaje potrawom apetyczny złocisty kolor.

Cynamon
Przyprawę otrzymuje się z wysuszonej kory drzewa cynamonowca. Występuje w dwóch postaciach, utarty na proszek lub w niewielkich, zwiniętych w rulonik kawałkach, ma kolor rdzawy i dzięki zawartemu w niej olejkowi cynamonowemu charakterystyczny słodkawo-korzenny, lekko piekący smak i silny aromat.
Cynamon jako słodka przyprawa znakomicie nadaje się do dań zarówno słodkich jak i pikantnych. Nie zawiera konserwantów, jest to w pełni ekologiczny produkt.
Bardzo dobrze komponuje się z herbatą, wraz z podanym naparem pomaga zwalczyć przeziębienie, rozgrzewa. Dodatkowo cynamon obniża poziom cukru we krwi (polecany diabetykom). Olejek cynamonowy ma działanie antyseptyczne. Polecany przy grypie, przeziębieniach oraz reumatyzmie.
Zastosowanie:
Do słodkich potraw z ryżu, pieczonych jabłek, budyniu, ciast, słodkich sosów, duszonych jarzyn, deserów, wypieków, ciast miodowych, szarlotek, ciast orzechowych, wina grzanego i ponczu, herbaty innych napoi. Niewielkie ilości cynamonu służą do aromatyzowania gulaszu, baraniny, gotowanych ryb i szynki oraz jagnięciny.

                                                                                    Cząber
Cząber pochodzi najprawdopodobniej ze wschodnich regionów obszaru śródziemnomorskiego i rejonu czarnomorskiego, natomiast do Europy Środkowej roślina przywędrowała dopiero pod koniec IX wieku.
Przyprawą jest świeże, zielone lub suszone ziele cząbru, o silnie korzennym zapachu i nieco ostrym smaku. Przyprawa charakterystyczna dla kuchni bułgarskiej. Cząber jest jednym z głównych składników wielu mieszanek przyprawowych np. czubricy.

Zastosowanie:
Cząber ogrodowy używany jest do tłustych mięs, czerwonej i białej kapusty, ogórków, do niektórych sałatek, do wędlin, ryb oraz dziczyzny. Szczególnie polecany jako dodatek do warzyw strączkowych – aromatyzowania zup z fasoli czy grochu. Nadaje się także do przyprawiania potraw z grzybów, sosów śmietankowych, marynat, serów i majonezu. Młode zielone liście cząbru stanowią podstawowy składnik dodawany do kwaszenia kapusty lub konserwowania ogórków.

Czosnek
Cieniutkie, idealnie wysuszone płatki czosnku najwyższej jakości o intensywnym smaku i zapachu.
Czosnek jest bardzo lubianą i cenioną przyprawą w krajach śródziemnomorskich. Czosnek ma ostry, charakterystyczny zapach oraz palący, słodkawy smak. Tę niezastąpioną przyprawę używa się do tłustych mięs, wieprzowiny, baraniny jak również do łagodnego drobiu, ryb, zup i sosów.
Jest doskonałym dodatkiem do surówek i sałatek warzywnych, grzybów, do marynat i kiszonek. To czosnek właśnie nadaje charakterystyczny akcent smakowy i zapachowy. Czosnek jest bardzo ceniony w wędliniarstwie i przemyśle farmaceutycznym. Czosnek nie zawiera konserwantów, jest to w pełni ekologiczny produkt.
Roślina lecznicza świetnie sobie radzi z infekcjami dróg oddechowych, wysokim ciśnieniem i niestrawnością, ponadto zawiera białka, cukry i witaminy: A,B1,B2,C.
Zastosowanie:
Do zup, sosów, potraw z mięs, warzyw, ryb, wędlin, sałatek, jaj, masła i serów oraz kiełbas i pasztetów.

Estragon
Estragon jest szeroko stosowany w kuchni francuskiej i tam też doceniono zalety tej rośliny. Ziele ma aromatyczny zapach i lekko gorzkawy smak. Estragonu nie należy gotować, gdyż wysoka temperatura zabija jego smak. Jako roślina lecznicza najczęściej stanowi składnik mieszanek ziołowych oraz różnych mieszanek smakowych. Estragon nie zawiera konserwantów, jest to w pełni ekologiczny produkt.
Działa lekko moczopędne, wzmaga wydzielanie soków trawiennych i uzupełnia braki witaminy A. Stosuje się go przy kuracjach wzmacniających, przy braku apetytu lub też przy zaburzeniach żołądkowych. Jednak jego działanie jest słabe, stąd też używa się go najczęściej w mieszankach ziołowych.

Zastosowanie:
Estragon używany jest do zaprawiania marynat, octów ziołowych, konserw, musztardy oraz stanowi dodatek do kwaszenia kapusty lub konserwowania ogórków. Doskonały do licznych dań z drobiu, smażonych ryb, pieczeni wieprzowej i podrobów na zimno oraz do jajecznicy, sałatek, zup. Estragonem przyprawia się gotowane cukinie i pory, duszoną marchewkę, surówki, sos tatarski, majonez. Świeże ziele poprawia smak niesłonych potraw, dlatego jest stosowany w diecie bezsolnej.

Gałka muszkatołowa
Gałka muszkatołowa jest owocem muszkatołowca, zielonego drzewa pochodzącego z Moluków. Obecnie uprawiany jest w Malezji i na Karaibach. Muszkatołowiec jest gatunkiem wyjątkowym wśród roślin przyprawowych, gdyż dostarcza jednocześnie aż dwu przypraw gałki muszkatołowej i tak zwanego kwiatu muszkatołowego.
Gałka odznacza się odświeżającym, korzennym zapachem i słodkawym smakiem, natomiast kwiat muszkatołowy jest nieco bardziej gorzki. Uważana jest za jeden z najlepszych naturalnych afrodyzjaków.
Gałka używana jest do aromatyzowania napojów takich jak grzane wino lub piwo angielskie oraz poncz. Przyprawa znakomicie poprawia smak pieczonych owoców, ciast, pierników, deserów, sosów, makaronów, warzyw, potraw z jaj i serów. Polecana do przyprawiania mięsa, zup, ryb oraz bigosów nadając im subtelny smak.
Gałka nie zawiera konserwantów, jest to w pełni ekologiczny produkt, wystarczy szczypta, by nadać potrawie odpowiedniego aromatu (najlepsza świeżo mielona).
Zastosowanie:
Przyprawa do budyniu, ciast, słodkich sosów, duszonych jarzyn, deserów, wypieków, mięs (baranina, jagnięcina), bigosów, gulaszu, ponczu, grzanego wina i piwa, sosu beszamelowego.

Gorczyca
Gorczyca jest rośliną pochodzącą z terenów Europy oraz Azji. Ziarna gorczycy białej są właściwie bez zapachu, na początku smak słodkawo-mdły później się zaostrza, lekko palący, zbliżony do smaku chrzanu. Wykorzystywana również w medycynie ludowej, do mieszanek ziołowych. Gorczyca nie zawiera konserwantów, jest to w pełni ekologiczny produkt.
Działanie: Przeciwzapalne, przeczyszczające, powlekające, pobudzające trawienie. Wodny wyciąg z nasion stosuje się wewnętrznie w chorobach przewodu pokarmowego, nieżycie żołądka i jelit, zaparciach i niestrawności. Zewnętrznie wyciągi wodne są używane do płukania przy zapaleniu gardła i migdałków, a poduszki gorczycowe (woreczek wypełniony nasionami) przykłada się do miejsc z bólami reumatycznymi i bolących stawów. Działa drażniąco na skórę i błony śluzowe.
Zastosowanie:
Do maseł ziołowych, musztardy, surówek, wędlin, mięsa wołowego i wieprzowego, potraw rybnych, marynat, kwaszonych ogórków, kiszonej kapusty, majonezów i warzyw z octem. Jest podstawową rośliną, wraz z kolendrą, estragonem i pieprzem, używaną do sporządzania musztard i pieprzu ziołowego. Jest bardzo często stosowanym dodatkiem do wszelkich marynat, tłustych mięs oraz wędlin, potraw z jaj, sera i do różnych sosów.

Goździki
Goździki to nierozkwitłe, wysuszone pąki kwiatowe drzewa goździkowego, służące jako przyprawa oraz lek. Mówi się, że goździk jest przyjacielem lekarzy i chwałą kucharzy od wieków. Goździki mają barwę ciemnobrunatną, powstałą w czasie suszenia i odymiania. Smak mają piekący, dzięki olejkowi znajdującemu się w pąkach w ilości 15–20%. Charakterystyczny zapach daje goździkom eugenol (o działaniu odkażającym i znieczulającym). Goździki nie zawierają konserwantów, jest to w pełni ekologiczny produkt.
Goździki używane są w medycynie indyjskiej Ajurweda, medycynie chińskiej i w medycynie zachodniej (ziołolecznictwo i stomatologia), w którym używa się olejku goździkowego jako środka przeciwbólowego, zwłaszcza w praktyce stomatologicznej dla nagłych przypadków związanych z bólem zębów. Goździki są także używane jako środki wiatropędne w celu zwiększenia wydzielania kwasu solnego przez żołądek i do poprawy perystaltyki przewodu pokarmowego. Goździki są również uważane za naturalne leki przeciwrobacze. Olejek eteryczny stosowany jest w aromaterapii gdy zachodzi potrzeba stymulacji i zwiększenia ciepłoty, zwłaszcza w przypadku problemów z trawieniem. Stwierdzono, że miejscowe wcieranie olejku bezpośrednio na skórę w okolicy brzucha i podbrzusza rozgrzewa przewód pokarmowy. Ząbki goździka pomagają także zmniejszyć ból zęba i zmniejszyć objawy związane z zakażeniem zęba z uwagi na ich właściwości antyseptyczne.
Zastosowanie:
W kuchni goździki wykorzystywane są do potraw słodkich i pikantnych, charakteryzują się zdecydowanym, korzennym aromatem. Najlepiej pasują do pierników, kruchych ciasteczek, kompotów, kapusty, czasem do buraczków, ryb, mięsa wołowego, wieprzowego, baraniny, dziczyzny, potraw z grzybów, drobiu. Goździki są używane jako przyprawa do kompotów, konfitur, marynat i deserów. Tymczasem jest to nie tylko przyprawa, ale również cenny lek w ziołolecznictwie:
Napar – 1-2 łyżeczki rozdrobnionych goździków zalać wrzątkiem i parzyć pod przykryciem. Pić 1-3 razy dziennie po 100 ml przy kaszlu, zapaleniu gardła, silnych zaburzeniach trawiennych.

Anyż
ANYŻ GWIAŹDZISTY inaczej nazywany anyżem gwiazdkowym, wywodzi się z południowo-wschodniej Azji. Zawiera olejki eteryczne, które nadają potrawom charakterystyczny, lekko słodki posmak. Może być stosowany do ciast, kompotów, budyniów, potraw z mięs, alkoholów (np. likierów), a także w codziennym gotowaniu lub jako ozdoba.
Zalety: pobudza apetyt; reguluje trawienie; ze względu na właściwości pobudzające laktację, polecany jest dla matek karmiących; łagodzi nieżyt dróg oddechowych, działa wykrztuśnie, pomocny przy przeziębieniach; pomaga w kaszlu suchym, zapaleniu oskrzeli, gardła i chrypce, utracie głosu; ma działanie wiatropędne (polecany przy zaparciach, bólach brzucha, wzdęciach, nudnościach), w tym celu podawane jest też dzieciom (pomaga nawet najmłodszym dzieciom karmionym piersią, gdyż jego właściwości przedostają się wraz z mlekiem mamy); działa odstraszająco na komary, zabija kleszcze (stosuje się rozcieńczone spirytusowe roztwory bezpośrednio na skórę); pomocny w różnych dolegliwościach w tym: astmie; anyż w nadmiarze nie może być stosowany przez Panie w ciąży.
Zastosowanie:
W formie całej, rozdrobniony lub zmielony jako dodatek do: czerwonych mięs, jarzyn (jak np. kapusty, marchwi, buraków) , sosów, likierów (innych napojów alkoholowych: ponczów, syropów, wódek), deserów (ciast, bułek, deserów mleczno-ryżowych, kompotów, pierników i ciastek korzennych), potraw rybnych i owoców morza, herbaty i kawy, grzanego wina, jako ozdoba: stołu, stroików, prezentu itp.
Używany również przy wyrobie świec i innych dekoracji naturalnych

Imbir
Imbir znany jest na całym świecie i jest powszechnie stosowany np. w kuchni azjatyckiej, karaibskiej… Jako dodatek do ciast, pierników i herbatników. Imbir jest wyśmienitą przyprawą o silnie korzennym i słodkawym aromacie, lekko gorzkim smaku. Jest składnikiem dobrze znanej przyprawy curry. Swoje zastosowanie znajduje również jako dodatek do herbaty, kompotu, marynat z owoców i warzyw, grzanego wina, piwa imbirowego. Oprócz tradycyjnego imbiru znany jest również jako marynowany, kandyzowany, w kłączu i mielony. Imbir nie zawiera konserwantów, jest to w pełni ekologiczny produkt.
Wspaniale komponuje się z przyprawami: zielem angielskim, liściem laurowym, goździkami, gałką muszkatołową i pieprzem. Za to nie poleca się łączenia go z ziołami. Imbir dodajemy w umiarze, zbyt duża ilość wpłynie niekorzystnie na walory smakowe potrawy.
Właściwości:
– poprawia procesy trawienne łagodzi bóle żołądka, migrenowe bóle głowy
– stosowany przy chorobie lokomocyjnej, gdyż łagodzi mdłości
– pomaga przy przeziębieniach, kaszlu, nieżytach gardła i oskrzeli
– zmniejsza agregację (zlepianie) płytek krwi
– łagodzi bóle miesiączkowe
– przynosi ulgę chorym stawom (polecany przy reumatyzmie)
– dezynfekuje jamę ustną, łagodzi bóle zębów
– zwiększa koncentrację i wydajność umysłową
– polepsza krążenie krwi, wpływa korzystnie na cholesterol
Zastosowanie:
Do mięs duszonych, drobiu, ryb, zup (np. fasolowej), warzyw, jajek, sosów, marynat oraz do aromatyzowania piwa, wina i likierów, do rozgrzewającej herbaty. Do słodkości: wypieków ciast, pierników, herbatników, puddingów, kisieli, budyniów, sałatek owocowych, pieczonych jabłek, gruszek, kompotów, ryżu. Do pikli, marynat z dyni i ogórków, azjatyckich dań z warzyw, flaków i pasztetów.

Jałowiec
Jałowiec jest rośliną z rodziny cyprysowatych, ma intensywny żywiczno-balsamiczny zapach. Owoce jałowca zwane szyszkojagodami służą jako przyprawa, nabierają brązowego koloru i korzenno–słodkiego smaku. Świetnie komponuje się z: tymiankiem, majerankiem, rozmarynem, goździkami, pieprzem, liśćmi laurowymi, cebulą i czosnkiem. Jałowiec nie zawiera konserwantów, jest to w pełni ekologiczny produkt.
Wspomagająco w leczeniu nadczynności tarczycy, przy cukrzycy oraz artretyzmie, wspomaga trawienie.
Jałowiec mielony to świetna alternatywa dla osób, które nie przepadają za jego tradycyjną formą – kuleczkami.
Zastosowanie:
Do marynat, powideł, wołowiny, wieprzowiny, pasztetów, kapusty, dziczyzny, baraniny, potraw z fasoli, kiszonych ogórków i kapusty, kiełbasy myśliwskiej, napojów: naparów ziołowych, nalewek, syropów, piwa, wina.

Kardamon
Kardamon to przyprawa określana mianem „królowej przypraw” – pochodzi z Indii i jest spokrewniona z imbirem. Jedna z najbardziej cenionych na świecie, jednocześnie jest jedną z najdroższych przypraw (zaraz po szafranie i wanilii), gdyż jej produkcja jest bardzo kosztowna i czasochłonna.
Przyprawę stanowią twarde, brązowo-czarne nasiona wydobywane z niejadalnych łusek, można stosować go w całości lub zmielony (i w tej formie ma najmocniejszy aromat). Kardamon używany jest do napojów oraz potraw w bardzo ekskluzywnej gastronomii. Jego użytkowaniem szczycą się wybitne restauracje i kawiarnie. Wykorzystywany w hinduskiej medycynie (ajurveda). Posiada aromatyczny, gorzko-ostry smak, lekko eukaliptusowy aromat z nutą cytryny.
Działanie: używany w czasie astmy, zapalenia oskrzeli, kamieni nerkowych, braku łaknienia lub osłabienia, nietrzymania moczu oraz jako środek odżywczy, wzmacniający organizm. Kardamon jest skutecznym środkiem na pozbycie się nieprzyjemnego zapachu z ust.
Kardamon brany razem z czosnkiem pomaga w zmniejszeniu silnego zapachu czosnku.
Kardamon znany był od dawna jako wspaniały afrodyzjak.
Zastosowanie:
W kuchni arabskiej używany jako dodatek do gorących napojów (herbaty, kawy), wzbogaca smak dań ostrych oraz słodkich. Przyprawa do mięsa, ryby, drobiu, kiełbasy, pasztetów i sałatek, wypieków, lodów, kremów, kompotów, alkoholi.

Kminek
Kminek jest przyprawą o szerokim zastosowaniu, ma dość ostry zapach i nadaje potrawom specyficzny cierpko-korzenny, gorzkawy smak.
Działanie: przeciwskurczowo w obrębie przewodu pokarmowego, poprawia trawienie, działa wiatropędnie, sokopędnie, mlekopędnie (wspomaga laktację), bakteriobójczo.
Zastosowanie:
Kminek cały – ziarno dodaje się przy wypieku wyrobów piekarniczych, chleba, bułek, paluszków, pasztecików, do wielu zup (np. grzybowej, ziemniaczanej, kapuśniaku) oraz do smażonych i pieczonych mięs, potraw zawierających dużo tłuszczu (kotletów zbożowych, omletów). Do dań z wieprzowiny, baraniny, do drobiu, potraw z kapusty, past serowych, sałatek, pieczonych jabłek, składnik wódek (kminkówka) i likierów (alasz).

Kolendra
Kolendra pochodzi z obszaru Morza Śródziemnego, szczególnie popularna jest w kuchni azjatyckiej. Jako przyprawę stosuje się dojrzałe owoce, które mają korzenno-słodkawy, a jednocześnie lekko piekący smak.
Pomaga redukować wzdęcia, nadmierną fermentację w przewodzie pokarmowym, wspomaga procesy trawienne.
Zastosowanie:
Używana do przyprawiania: wieprzowiny, baraniny, dziczyzny, do pieczonej gęsi, pasztetów, sosów, jaj, marynat jarzynowych, zup. Marynowanych śledzi, past, ogórków oraz jarzyn. Do czekolady, likierów, wódek, wina. Stosowana jest również w kuchni chińskiej i indyjskiej

Koper włoski
Koper ogrodowy (fenkuł włoski, koper włoski, koper słodki) znany był już w czasach starożytnych, w Grecji przypisywano mu właściwości odchudzające. Przywraca do zdrowia i pobudza funkcje trawienne. Ziarna mają świeży, silny anyżkowy zapach, smak i aromat. Koper ogrodowy jest niezbędny do kiszenia i marynowania kapusty, papryki, ogórków.
Działanie: wiatropędnie, przeciw-kaszlowo, przeciwskurczowo, pobudza wydzielanie żółci i soku żołądkowego. Napar może być stosowany do przemywania tłustej skóry, szeroko używany w kosmetyce.
Zastosowanie:
Ziarna kopru dodajemy między innymi do pikli, pieczywa, ciast, do kiszenia, marynowania kapusty, papryki, ogórków, aromatyczna przyprawa do mieszanek ziołowych, dodatek do zup.

Kurkuma
Kurkuma (inaczej ostryż, szafran indyjski, szafranica lub żółcień) – pochodzi z południowej Azji, gdzie ceniono ją przede wszystkim za właściwości lecznicze i barwiące.
Kurkuma nie tylko barwi potrawę, ale również nadaje jej specyficzny zapach i delikatny smak, przypomina nieco aromatem oraz wyjątkowym złocistym kolorem piżmo. Przyprawia się nią sosy, potrawy z drobiu, zupy, jaja sadzone oraz sałaty. Dobrze komponuje się z daniami z fasoli i z soi. Kurkumę również wykorzystuję się w przemyśle perfumeryjnym (zawierają lotny olejek o ostrej woni). Kurkuma jest naturalnym barwnikiem, który zabarwia na kolor żółty.
Działanie: Różne gatunki z rodzaju Curcuma znane są w lecznictwie co najmniej od XIX w. W Indiach kurkuma jest rozpowszechniona jako środek przyspieszający gojenie się ran oraz kojący niestrawność żołądka. Kurkuma zaczęła cieszyć się zainteresowaniem firm farmaceutycznych gdy odkryto, że zawarte w niej substancje wykazują silne działanie przeciwwirusowe, przeciwbakteryjne i przeciwgrzybicze. Trwają badania nad zastosowaniem tych substancji w profilaktyce i leczeniu chorób takich jak: reumatoidalne zapalenie stawów, cukrzyca, choroba Alzheimera. Dotychczasowe wyniki są pozytywne. Również zabija niektóre komórki rakowe, wzmacnia i uodparnia organizm
Zastosowanie:
Naturalny barwnik do zabarwiania ryżu, ziemniaków, sosów, musztard, makaronu, masła, serów, likierów i warzyw konserwowanych. Stosowana również do ciast, wypieków. Jest używana jako przyprawa do wielu potraw. Jest też składnikiem mieszanek przyprawowych, m.in. curry, sambar masala, którym nadaje złocistożółty kolor. Kurkumę w kłączu najlepiej zetrzeć na tarce – podobnie, jak gałkę muszkatołową.

Liście Laurowe
Liście laurowe rosną na niewielkich drzewach laurowych, w krajach Morza Śródziemnego i na wybrzeżach Morza Czarnego. Przyprawę stanowią liście o przyjemnym, aromatycznym zapachu. Nadają potrawom aromatyczny lekko gorzkawy smak.
Poprawiają smak wielu zup jarzynowych, sosów, flaków, potraw mięsnych, zwłaszcza z dziczyzny i wołowiny oraz pieczeni. Doskonale nadają się jako dodatek do marynat warzywnych, gotowanych ryb, śledzi oraz do aromatyzowania grzybów.
Pomocne przy zaburzeniach ukrwienia, kaszlu, schorzeniach skóry, przy chorobach reumatycznych – do zastosowania zewnętrznego (nacieranie nalewką). Liście odstraszają szkodniki (wkładane są do szaf, gdzie przechowuje się żywność).
Zastosowanie:
Do potraw mięsnych, zup, sosów, marynat , kapusty (bigos), kiszonek warzywnych (ogórki, kapusta) i zup (doprawia się nim: kapuśniak, żurek, fasolową). Wzbogaca smak flaków, sosów, gulaszów, mięsa duszonego.

Lubczyk
Lubczyk – ze względu na swój specyficzny smak nazywany jest naturalną maggi, szczególnie polecany jest do zup. Może być również wykorzystywany jako dodatek do flaków, masła ziołowego, sałatek, ciemnych sosów, do mięsa drobiowego oraz baraniny. Lubczyk wchodzi w skład mieszanek przyprawowych oraz ziołowych. Powszechnie stosowany jest w produkcji kostek bulionowych i przypraw w płynie.
Lubczyk jest rośliną wieloletnią o mocnym korzeniu, pochodząca z Azji południowo-zachodniej. Przyprawę stanowią zarówno świeże jak i wysuszone liście, korzenie, a także owoce. Jednak najlepszy smak dają zielone, w miarę młode części rośliny.

Leczniczo: Działanie moczopędne, wiatropędne i wykrztuśne. Polecany w chorobach dróg moczowych oraz schorzeniach przebiegających ze zmniejszeniem wydalania moczu. W medycynie ludowej stosowany w nieżytach górnych dróg oddechowych jako środek wykrztuśny, jako lek pobudzający krwawienie miesiączkowe, a także zwiększający pobudliwość seksualną. Jest także składnikiem modnych obecnie w lecznictwie suplementów odtruwających i oczyszczających organizm ze szkodliwych produktów przemiany materii i ksenobiotyków.
Zastosowanie:
Niezastąpiony dodatek do zup, sosów, mięs, naturalna maggi do rosołu, świetnie smakuje wraz z herbatą z miodem, używany do wytwarzania nalewki zwanej „kordiałem”.

Majeranek
Majeranek należy do najpopularniejszych przypraw i doceniany jest w wielu narodowych kuchniach. Listki i łodygi majeranku są aromatyczną przyprawą o charakterystycznym zapachu, zbliżonym do oregano i lekko szczypiącym smaku.

Nadaje wspaniały smak zupom kwaśnym, warzywnym i rybnym, daniom ciężkostrawnym: z fasolą lub z grochem. Sałatki, sosy zimne i gorące to kolejne okazje do wykorzystania jego zalet, ponadto drobno posiekany może stanowić ozdobę przekąsek. To wreszcie znakomity dodatek do pieczeni baraniej, wołowej, wieprzowej, pasztetów, flaków oraz smażonych ziemniaków. Jeżeli używany jest oszczędnie, dobrze harmonizuje z szałwią, rozmarynem i tymiankiem. Dodajemy go do potrawy na końcu jej gotowania. Używany jest także do produkcji likierów, do aromatyzowania octu i herbat oraz w kosmetyce.
Działanie: Młode, świeże pędy zawierają sporo rutyny (witamina P) i kwasu askorbinowego. Reguluje trawienie, pomaga w nieżycie żołądka i chorobach układu pokarmowego. Łagodzi bóle brzucha, zaparcia (ułatwia trawienie). Ze względu na dużą zawartość garbników (do 1% w suchym zielu) zalecany przy biegunkach. Herbatka z ziela ma właściwości uspokajające. Polecana osobom starszym. Olejek bywa używany do inhalacji przy nieżytach górnych dróg oddechowych.
Zastosowanie:
Do potraw mięsnych (zwłaszcza schabu, pieczonego drobiu, pieczeni wieprzowej, jagnięciny i baraniny), zup (np. żurku, barszczu, kwaśnicy, czy kapuśniaczka, flaczków), sosów, potraw z roślin strączkowych (grochu, fasoli, soi), sałatek rybnych, niektórych serów, pasztetów, potrawy z grzybów.

Oregano
Wysokiej jakości, aromatyczne oregano. Jest powszechnie uważane za doskonałą przyprawę do sałatek, sosów, wędlin i ryb, podnosząc w znacznym stopniu walory smakowe potraw. Liść Oregano, smakowo przypomina swojego kuzyna – majeranek. Charakteryzuje się aromatycznym zapachem i wspaniałym smakiem.

Służy do przyprawiania mięsa cielęcego, jagnięcego, zup, pieczonych ziemniaków, warzyw, serów. Oregano stanowi główny składnik kuchni włoskiej, podnosząc walory smakowe spaghetti, pizzy, czy zapiekanek, dodaje się go na samym końcu gotowania. Świetnie komponuje się z bazylią, tymiankiem, kolendrą oraz kminkiem, tworząc bogaty smak potraw.
Zastosowanie:
Wykrztuśne, dezynfekujące, przeciwbiegunkowe, moczopędne, przeciwskurczowe, wiatropędne, odtruwające. Zewnętrznie olejek tymolowy zawarty w oregano wykorzystuje się do płukania gardła, wzmacniających kąpieli oraz przy trudno gojących się ranach skóry i świądzie. Napar mieszanki z innymi ziołami działa wiatropędnie i stosowany jest przy atonii jelit, nadmiernej fermentacji jelit, bębnicy, chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy, niedoczynności wątroby.

Pieprz biały
Biały pieprz jest delikatniejszy niż pieprz czarny. Chętnie przyprawia się nim zupy, potrawy z białych mięs, doskonały jest do białego i żółtego sera, do sosów, jaj i ryb. Z uwagi na kolorystykę pieprzu, wyróżniamy ziarna pieprzu czarnego, białego, zielonego i czerwonego.
Wbrew pozorom, odmiany pieprzu to owoc jednej i tej samej rośliny ale zbierane w różnych fazach dojrzałości lub poddane pewnej obróbce. Ziarna pieprzu białego to dojrzałe owoce pieprzu czarnego, otrzymywane przez moczenie i otarcie warstwy owocni. Następnie po osuszeniu, otrzymane szare pestki staną się żółtawobiałe.
Działanie: Wspomaga trawienie (pobudza wydzielanie soków trawiennych) – pomocny w różnego rodzaju dietach. Wspomaga ukrwienie tkanek, wzmacnia mięśnie. Działa dezynfekująco i przeczyszczająco, odkrztuśnie i przeciwzapalnie w chorobach układu moczowego. Pomocny w bólach głowy, stawów i mięśni oraz przy wysokiej gorączce.
Zastosowanie:
Całe ziarna używa się do sosów, zup, bulionów, marynat, natomiast zmielony ma szersze zastosowanie, praktycznie nieograniczone (także do potraw mięsnych, warzyw, gulaszu, ryb, drobiu, sałatek, zapiekanek, jaj, makaronów, sosów, sałatek, serów).

Pieprz czarny
Pieprz jest przyprawą uniwersalną, dodawać go można niemal do wszystkich potraw. Posiada intensywny zapach i smak, podnosi walory smakowe wszelkich dań. Pieprz cały używa się do zup, bulionów i marynat, natomiast pieprz mielony ma nieograniczone zastosowanie. Pieprz czarny jest najbardziej ostrym ze wszystkich rodzajów pieprzu, dlatego należy stosować go w ilości umiarkowanej.
Wspomaga trawienie (pobudza wydzielanie soków trawiennych) – pomocny w różnego rodzaju dietach. Wspomaga ukrwienie tkanek, wzmacnia mięśnie. Działa dezynfekująco i przeczyszczająco, odkrztuśnie i przeciwzapalnie w chorobach układu moczowego. Pomocny w bólach głowy, stawów i mięśni oraz przy wysokiej gorączce.
Zastosowanie:
Całe ziarna używa się do sosów, zup, bulionów, marynat, natomiast zmielony ma szersze zastosowanie, praktycznie nieograniczone (także do potraw mięsnych, warzyw, gulaszu, ryb, drobiu, sałatek, zapiekanek, jaj, makaronów, sosów, sałatek, serów).

Pieprz ziołowy
Pieprz Ziołowy jest odpowiednio skomponowaną mieszanką wysokogatunkowych składników: ziół i przypraw. Potrawom nadaje ostrości jak typowy pieprz, wzbogacony o niepowtarzalny ziołowy smak, podnosi smakowitość doprawionych nim dań. Wspaniale wzbogaca smak wszystkich potraw oraz polepsza ich właściwości dietetyczne.
Zastosowanie:
Pieprz ziołowy jest przyprawą uniwersalną, dodawać go można niemal do wszystkich potraw. Jest powszechnie uważany za doskonałą przyprawę do różnego rodzaju farszów, potraw mięsnych, kotletów mielonych, drobiu, ryb, hamburgerów, pieczeni, pasztetów, gulaszu, zup, warzyw, surówek, sałatek, potraw z jaj, dań jarskich, zapiekanek, makaronów oraz sosów ziołowych i dressingów.

Rozmaryn
Rozmaryn znany był już Egipcjanom, Grekom i Rzymianom. Swoistym aromatem charakteryzują się zarówno liście, jak i kwiaty rozmarynu. Ich smak jest orzeźwiający, gorzkawo-korzenny, nieco cierpki, a nawet piekący. Dość rzadko stosuje się rozmaryn jako przyprawę samoistną, o wiele częściej jest on ważnym składnikiem mieszanek przyprawowych, zwłaszcza w kompozycjach z majerankiem i cząbrem.
Smak i aromat rozmarynu dobrze harmonizuje z niektórymi potrawami mięsnymi (baranina, dziczyzna) i rybami. Stosowany jest również do aromatyzowania likierów, wódek żołądkowych oraz do aromatyzowania win ziołowo – miodowych, a nawet piwa. Rozmaryn poprawia smak zup jarzynowych, ciemnych sosów, smażonych ziemniaków i pizzy.
Szczególnie dobrze komponuje się z czosnkiem i grzybami duszonymi w winie. Wchodzi w skład ziół prowansalskich, nadaje charakterystyczny zapach marynatom octowym i olejowym.
Rozmaryn działa moczopędnie, żółciopędnie, rozkurczowo i dezynfekująco. Napar z liści i kwiatu rozmarynu, ma właściwości rozkurczające na mięśnie gładkie w obrębie dróg moczowych, przewodu pokarmowego i obwodowych naczyń krwionośnych, zwłaszcza w nogach u osób starszych, stosowany jest wewnętrznie w skurczach jelit, przewodów żółciowych i moczowych, w zaburzeniach krążenia obwodowego, głównie u osób starszych, łącznie ze zmianami starczymi serca. Napar tego ziela stosowany jest także pomocniczo przy kamicy żółciowej. Pobudza też apetyt i reguluje trawienie.
Zastosowanie:
W kuchni i leczniczo. Do zup jarzynowych, potraw z wieprzowiny, baraniny, jagnięciny, drobiu i dziczyzny.
Napar – 4-6 g suszonych liści rozmarynu zalać szklanką wrzątku, odstawić na 10-15 minut, następnie przecedzić i pić 3 razy dziennie po 1/3 szklanki tego naparu (najlepiej każdorazowo przygotować świeży napar).

Czarny sezam
Czarny sezam (Irigoma Kuro) ma nieco intensywniejszy smak od sezamu białego: jest lekko orzechowy, słodki i pozbawiony gorzkawego posmaku. To bogate źródło witamin i minerałów, w tym: wapnia, białka, fosforu, żelaza, magnezu, witamin B1, B2, E oraz nienasyconych kwasów tłuszczowych. Nasiona sezamu są zbierane wczesną jesienią, a następnie suszone. Można je jeść całe lub zmielone, na surowo lub prażone na patelni bez dodatku tłuszczu.
Wartość odżywcza w 100 g:
Wartość energetyczna – 565 kcal (2339 kJ)
Białko – 20,9 g
Węglowodany – 10,2 g
Tłuszcz – 50,4 g
Reguluje pracę przewodu pokarmowego, poprzez korzystny wpływ na pracę jelit, szczególnie pomaga na zaparcia i regularne wypróżnianie się (osoby narażone na biegunki powinny skonsultować się z lekarzem przed rozpoczęciem regularnego spożywania czarnego sezamu), wspomaga pracę nerek oraz wątroby.
Fitosterole zawarte w nasionach są związkiem podobnym do cholesterolu, wpływają na zmniejszenie się jego poziomu we krwi, w Indiach nasiona czarnego sezamu uważane są środek wzmacniający organizm, stosowany w diecie wspierającej rekonwalescencję.
To idealne pożywienie na chłodne i wilgotne pory roku. W Chinach bardzo popularna jest słodka zupa z czarnego sezamu, ryżu i cukru polecana na przyśpieszenie wzrostu włosów i ich odżywienie.
Zastosowanie:Bardzo popularny składnik wielu dań kuchni azjatyckiej, często dodawany jest do sushi (w szczególności uramaki). Można go stosować tak samo, jak sezam biały: do wszystkich potraw według własnych upodobań. Ziarno sezamu to świetny dodatek:
– do panierowania (wystarczy zmieszać odrobinę sezamu z bułką tartą i ulubioną przyprawą, a smażony tak kotlet, ryba, czy ser nabierze nowego smaku),
– do surówek (sezam prażymy na patelni, by nabrał orzechowego aromatu i lekko brązowej barwy), sałatek warzywnych i owocowych
– do ciast i deserów, chleba i bułek
– dań kuchni orientu (kurczak w sezamie, ananasów/banana w cieście…)
– do potraw kuchni wegetariańskiej: sałatek, duszonych warzyw, smażonych panierowanych grzybów, serów, ryżu, quinoa (komosy ryżowej), makaronu, ziemniaków, pieczywa, szpinaku, bagietek czosnkowych
– do dań mięsnych i farszów
– do sushi, dań z ryb (np. świeżego węgorza)
– do zapiekanek, drobiu, gulaszu, sosów i dresingów, żółtego sera, jajek, warzyw na ciepło, makaronów
– jest także składnikiem dań z fasoli, ciast i deserów, posypuje się nim pieczywo
– jest składnikiem popularnej japońskiej przyprawy stołowej. Z nasion sezamu produkuje się również olej
Nasiona sezamu powinny być zmielone bezpośrednio przed spożyciem lub gotowaniem. Również wcześniejsze namaczanie sezamu lub prażenie poprawia jego strawność.

Szafran
Synonim luksusu. Szafran otrzymuje się ze słupków hodowanych krokusów, które po wysuszeniu stają się najdroższą przyprawą świata. Na zebranie 1 kg znamion potrzeba 170 tys. kwiatów szafranu uprawnego.
Pierwsze wzmianki o szafranie pochodzą z roku 3000 p.n.e. z egipskich papirusów medycznych, gdzie opisuje się go jako lek na schorzenia oczu. Jako roślina ekskluzywna, stanowił ofiarę bogom, składaną przez kapłanów i faraonów oraz służył jako kosmetyk.
W formie przyprawy pojawił się jednak w antycznej Persji, skąd wywodzi się jego nazwa. Arabsko-perskie słowo „az-zafaran” oznacza jednocześnie żółty kolor oraz nitkę.
Obecnie szafran uprawiany jest na dużą skalę w regionie Morza Śródziemnego jak i w krajach Bliskiego Wschodu. Najlepszy jakościowo pochodzi z Hiszpanii. Charakteryzuje go wyśmienity zapach łączący nuty: lukrecji, grzybów, drzewa sandałowego, dymu i pieprzu. Jaskrawo-pomarańczowy kolor, silny zapach oraz wyraźny smak to atuty tej przyprawy.
Szafran występuje w dwóch formach:
– w postaci proszku (tu jednak warto uważać, gdyż łatwo go sfałszować) oraz
– nitek (najcenniejszy i najbardziej pożądany).
Zastosowanie:
Stosowany w kuchni praktycznie każdego kraju oraz kosmetyce. Jako naturalny barwnik do zabarwiania ryżu, ziemniaków; w Indiach głównie do deserów; sosów, zup, musztard, makaronu, masła, serów, likierów, wypieków, potraw mięsnych oraz rybnych, jako dodatek do kawy (tzw. kawa po arabsku). Stosowany również do ciast, risotto, hiszpańskiej paelli i innych potraw tego regionu.
Już kilka nitek szafranu nada potrawie intensywnie żółty kolor i specyficzny smak. Należy używać go z umiarem, gdyż zbyt duża ilość psuje potrawę (nadając jej zbyt gorzki smak).

Tymianek
Swoistym aromatem i intensywnym smakiem charakteryzują się zarówno świeże, jak i suszone zielone części tymianku. Jest to przyprawa charakterystyczna dla kuchni francuskiej i włoskiej. Tymianek nie zawiera konserwantów, jest to w pełni ekologiczny produkt. Tymianek znano już w starożytności. Egipcjanie stosowali go do kadzideł i mumifikacji zwłok. Samarytanie używali go jako środka bakteriobójczego na 3000 lat p.n.e. Aktualnie stosuje się tymianek jako przyprawę, zwłaszcza w kuchni francuskiej. Ma silny aromat. Słowo „tymianek” pochodzi od greckiego thymon, co oznacza „odważny”. Podobno jest lekiem na nieśmiałość.
Posiada duże znaczenie jako środek o właściwościach antybiotycznych w przemyśle parafarmaceutyków i środków kosmetycznych. Olejek tymiankowy ma działanie bakterio i grzybobójcze, głównie dzięki zawartości tymolu oraz wykrztuśne. Używa się go przy kaszlu, dolegliwościach gardła, a także do poprawiania apetytu. Zawarte w liściach substancje wykazują również działanie przeciw-utleniające.

Zastosowanie:
Tymianek dodaje się do ziemniaków, wątróbki, bigosu, grzybów, mielonego mięsa, zup, sosów, warzyw, do dziczyzny, wołowiny, baraniny, drobiu, ryb i serów. Poprawia smak pizzy, sałatki, ostrych sosów oraz potraw z roślin strączkowych (fasola, groch).

Ziele angielskie
Pierwsze ziarenka ziela angielskiego przywieźli do Europy towarzysze Krzysztofa Kolumba. Angielska nazwa „allspice” oznaczająca przyprawę-wszystko, została ukuta przez Anglików, którzy myśleli, iż jest to połączenie kilku aromatycznych przypraw (cynamonu, gałki muszkatołowej i goździków). Popularność tej przyprawy na Wyspach Brytyjskich sprawiła, iż Polacy nazwali ów owoc zielem angielskim.
Niedojrzałe owoce zrywa się i suszy. Mają czerwono-brunatną barwę, chropowatą powierzchnię, kulisty kształt, smak pieprzu a zapach goździków. Zapach pochodzi od olejku pimentowego, którego głównym składnikiem jest taka sama substancja, jaką zawiera olejek goździkowy – eugenol. W zielu angielskim oprócz olejku znajdują się: żywica, garbniki, cukier, kwas jabłkowy i kwas gallusowy.
Ziele angielskie ze względu na swój korzenny zapach i ostry, lekko palący smak, musi być używana w ilości umiarkowanej.
Stosuje się je do potraw jarzynowych oraz mięsnych, a przyprawione sosy, smażone ryby, sałatki rybne, zupy, ogórki kwaszone mają przyjemny aromat. W postaci sproszkowanej ziele angielskie dodawane jest do kiełbas, wędlin, likierów, dżemów.
Niegdyś używane jako dezodorant, w XVIII wieku żołnierze rosyjscy wkładali owoce do butów, by pozbyć się przykrego zapachu. Zawierają olejek eteryczny o właściwościach pobudzających, antyseptycznych i regulujących trawienie, choć przedawkowanie może powodować problemy żołądkowe.
Zastosowanie:
Do potraw mięsnych, ryb, zup, sosów, marynat, kiszonek i przetworów warzywnych, przy sporządzaniu wędlin, konserw itd. Ziele angielskie jest jednym z najważniejszych składników kuchni karaibskiej. Jest niezastąpioną przyprawą w kuchni Środkowego Wschodu, często dodawaną „do smaku” zaraz obok soli czy pieprzu. Popularna zwłaszcza w Wielkiej Brytanii, gdzie dodaje się ją nawet do deserów. Jest głównym składnikiem sosów barbecue. W Indiach Zachodnich z ziela angielskiego produkuje się likiery.

Zioła prowansalskie
ZIOŁA PROWANSALSKIE z naturalnych składników. Zioła prowansalskie to mieszanka ziół pochodząca z Prowansji, proponujemy połączenie ziół o bardzo przyjemnym zapachu oraz dużych walorach zdrowotnych.
Zioła te są powszechnie uważane za doskonałą przyprawę do zup, sosów ziołowych, sałatek, twarogów, jaj, potraw z ryb i drobiu, pieczeni, pizzy, potraw z grilla, do różnego rodzaju farszów, duszonych warzyw, stosowane w diecie bezsolnej oraz zdecydowanie wzmagają apetyt i ułatwiają trawienie.
Zastosowanie:
Do zup, sosów, sałatek, twarogów, jaj, potraw mięsnych, z grila, do ryb i drobiu.

Trawa żubrówka
Turówka wonna, żubrówka – gatunek trawy o słodkawym aromacie przypominającym wanilię z nutą anyżu. Z tego względu nazywana jest też trawą waniliową lub świętą. Swój charakterystyczny zapach ziele turówki (Herba Hierochloë) zawdzięcza zawartości kumaryny. która działa lekko uspokajająco i przeciwzapalnie, ma również właściwości leczące dolegliwości układu trawiennego.
Zastosowanie:
Trawa żubrówkowa wykorzystywana jest w przemyśle perfumeryjnym i kosmetycznym oraz do aromatyzowania napojów, wódek i likierów (najbardziej znanym przykładem jest wódka zwana Żubrówką). Kucharze doceniają walory tej trawy wykorzystując zioło do potraw z czerwonego mięsa, dziczyzny i ryb. Trawa żubrówka powieszona w szafie, odstrasza mole.

Wanilia
Wanilia jest jedynym jadalnym owocem Orchidei. Laski wanilii dają bogaty i niedościgniony smak i aromat. Wywodząca się z lasów tropikalnych Ameryki Południowej i Środkowej. Wanilia obecnie jest uprawiana głównie na Madagaskarze (Madagascar Bourbon) i w Indonezji (Vanilla Planifolia, Vanilla Tahitensis). Oferujemy ręcznie selekcjonowane najwyższej jakości laski wanilii.
Ciekawostka:
Mówi się, że z wanilią jest podobnie jak z winem. Im starsza – tym lepsza. Najlepsze odmiany „starzejąc się” wydzielają wanilinę, która krystalizuje się i pokrywa laskę wanilii diamentowo-białym nalotem o niezwykłym aromacie. Skrystalizowana wanilina zawarta w laskach wanilii powstaje w naturalnym procesie suszenia, w wyniku enzymatycznego rozkładu glukowaniliny. Ujawnia się w postaci białego, diamentowego nalotu zwanego przez Francuzów „givre” (szron), świadczy on o wysokiej jakości wanilii.
Zastosowanie:
Wanilia najczęściej używana jest aby dodać aromatu i zapachu do likierów, nalewek (np. brzoskwiniowe, śliwkowe, czereśniowe, jabłkowe), miodów pitnych, kremów, ciast, babek, tortów, lodów, czekolady, puddingów, likierów i wielu deserów oraz słodyczy (np. czekolady). Coraz częściej jest stosowana do dań mięsnych lub jako dodatek do sosów podawanych do ryb, skorupiaków, w niedużych ilościach do potraw z cielęciny. Wanilia wspaniale komponuje się z korzennymi przyprawami: cynamonem, kardamonem, goździkami, imbirem. Jej aromat świetnie współgra z kakao i śmietanką. Najszlachetniejszą jej częścią jest miąższ. Wanilię można również zetrzeć na tarce po wcześniejszym wysuszeniu. Wykorzystywana jest do przygotowania domowej roboty cukru waniliowego.
Przepis na cukier waniliowy domowej roboty:
– przygotuj pusty i czysty słoik z wygodnym zamknięciem
– nasyp do niego cukier (ok. 3/4 zawartości)
– przetnij laskę wanilii wzdłuż i nożem wybierz ziarenka, dodaj je do cukru w słoiku
– pozostałą część wanilii również umieść w cukrze
czynność powtórz z kolejną wanilią, jeśli chcesz, by aromat był mocniejszy
– zamknij słoik i trzęsąc nim, dokładnie wymieszaj składniki
– pozostaw na ok. 14 dni w zaciemnionym miejscu
– dodawaj zamiast „sklepowego” cukru waniliowego
Przepis na esencję do ciast domowej roboty:
– przygotuj szklankę białej wódki i 2-3 lasek waniliowych
– wanilię przetnij wzdłuż, włóż do butelki z alkoholem i odstaw na sześć tygodni w ciemne miejsce
– dodawaj do wypieków po kilka kropli
Działanie:
Usuwa zmęczenie, lęk, stres, depresję, ogólne zniechęcenie (zwiększa wydolność fizyczną u sportowców).
Poprawia samopoczucie oraz wydolność seksualną.
Pobudza wydzielanie soków trawiennych, wzmacnia apetyt.
Pobudza krążenie krwi.
Z mielonych lasek waniliowych można sporządzać napar na mleku lub wodzie. Smakuje znakomicie z miodem i alkoholem.
Zapach wanilii skutecznie odstrasza komary.
Dawka lecznicza: 1/2 łyżeczki zmielonej laseczki wanilii na miodzie 2-3 razy dziennie.

Sumak
SUMAK (suszone i zmielone owoce krzewu o tej samej nazwie) to sproszkowana przyprawa o lekko cierpkim smaku, owocowym aromacie i pięknej czerwono-brązowej barwie. Stosowany w potrawach kuchni irańskiej, libańskiej, syryjskiej, tureckiej i sycylijskiej. Z powodzeniem zastąpi w kuchni cytrynę. Pomoże w przygotowaniu tłustych, czy ciężkostrawnych potraw. Wspaniale współgra z jagnięciną, cielęciną, baraniną, dziczyzną, wieprzowiną, rybami i owocami morza. Dobrze komponuje się z sałatkami (służy do zakwaszenia sosów sałatkowych), farszami, ryżem, hummusem, falafela, a także wytrawnymi wypiekami. Pobudza trawienie, dlatego sprawdzi się w ciężkostrawnych potrawach. Znany także jako składnik przyprawy zatar.
Zastosowanie:
Przyprawa do wszelkiego rodzaju mięs (najlepiej: cielęciny, jagnięciny, dziczyzny, wieprzowiny i kurczaka), ryb i owoców morza, sałatek, farszów, ryżu, ziemniaków, roślin strączkowych (soczewicy), hummusu, dipów, pieczonych buraków, pomidorów, cebuli, sera (koziego, fety), jajek smażonych, kebabu, orzeźwiających napojów.
Przepis na przyprawę zatar: Wymieszaj 2 łyżki drobno posiekanego świeżego tymianku, 2 łyżki prażonego sezamu, 2 łyżeczki sumaka i 1/2 łyżeczki soli. Wystarczy na doprawienie sporego kawałka mięsa.
Przepis na pyszny dip: Zmieszaj łyżeczkę sumaka z gęstym jogurtem naturalnym i ziołami.

Chrzan
Chrzan jest długim, szorstkim, zwężającym się korzeniem i w przeciwieństwie do pasternaku posiada pierścienie i drobne korzenie wyrastające z głównego korzenia. Można kupić świeży chrzan, ale częściej dostępny jest w postaci tartej. Można również nabyć chrzan suszony, łuskany oraz w proszku – w tej formie zachowuje dłużej swój cierpki smak (w przeciwieństwie do tego w occie).
Najlepsze są świeże grube i dobrze wyrośnięte korzenie, natomiast cienkie i słabe oprócz tego, że są trudne w uprawie, charakteryzują się również mniej wyrazistym smakiem.
Japoński chrzan (wasabi), jest bladym zielonym proszkiem, podobnym w smaku do chrzanu, lecz pozyskany z bulw innej odmiany, Wasabia japonica.
Bukiet: Gdy korzeń jest nienaruszony, wydziela słaby zapach. Gdy jest lekko uszkodzony lub starty charakteryzuje się ostrym zapachem drażniącym nozdrza, powodując łzawienie w większym stopniu niż cebula.
Smak: mocny i ostry.
Zastosowanie kulinarne chrzanu
Wyraźny i jedyny w swoim rodzaju smak chrzanu jest idealnym towarzyszem bogatych i tłustych potraw. Wykorzystywany jest głównie jako składnik sosu chrzanowego. Sos uzyskujemy przez zmieszanie startego korzenia z cukrem i octem do uzyskania pożądanej konsystencji. Jako bazę tego tradycyjnego sosu angielskiego można również wykorzystać śmietanę, śmietankę lub wino, dodając czosnek, gorczycę i pieprz. Sos Albert to klasyczny dodatek do gotowanej lub duszonej wołowiny, podawany jest na ciepło.
Jako sos, chrzan znakomicie uzupełnia również smak wędlin, potraw z jajek na zimno, serów, kurczaka i gorącej szynki. Doskonale komponuje się ze smakiem ryb i często podawany jest z wędzonym pstrągiem. Zmieszany z jogurtem tworzy pikantną polewę do pieczonych ziemniaków. Masło chrzanowe jest doskonałym dodatkiem do grillowanych ryb i mięsa.
W Ameryce chrzan jest ulubionym dodatkiem podkreślającym smak wielu dipów. W kompozycji z tartym jabłkiem tworzy znakomity ostry sos na bazie pomidorów do ryb i sosów – przykładowo sos z owoców morza podawany z krewetkami. Grillowana ryba zawinięta w liść chrzanowy jest wyjątkowo smaczna.
Chrzan podawany na gorąco, traci swój charakterystyczny ostry smak i staje się bardzo łagodny. Wasabi jest używany w japońskiej sztuce kulinarnej jako nadzienie sushi i jako sos do surowych ryb. Jest miksowany do postaci kremu w taki sam sposób, jak musztarda i stosuje się go w podobny sposób, jako przyprawa do wielu rozmaitych dań.

Lawenda
Lawenda angielska jest jedną z najczęściej używanych odmian lawendy w kuchni. Ma słodki smak z lekko cytrusowo-kwiatową nutką. Suszona lawenda może mieć bardzo silny aromat i może zabić smak potrawy, dlatego należy używać jej z umiarem. Lawenda występuje często w połączeniu z innymi ziołami i przyprawami do potraw mięsnych, główne z baraniny lub dziczyzny. Świeże kwiaty lawendy można wykorzystać jako jadalny dodatek dekoracyjny.

Skrystalizowanymi kwiatami lawendy można ozdobić desery. Lawenda jest członkiem rodziny mięty i jest blisko spokrewniona z rozmarynem, szałwią i tymiankiem – może być zatem wykorzystana w większości przepisów zamiast tych przypraw. Suszone kwiaty można umieścić w cukrze i trzymać w zamknięciu przez kilka tygodni – powstanie cukier o silnym zapachu lawendy, który można wykorzystać jako dodatek do ciast i kremów. Lawenda jest jednym z ziół wchodzących w skład mieszanki ziół prowansalskich oraz marokańskiej mieszanki Ras El hanout.

Mięta ananasowa
To bardzo proste w uprawie zioło, dosyć ekspansywne. Mięta to zioło mrozoodporne. Rozmnaża się za pomocą rozłogów, także trzeba pamiętać o odpowiednim miejscu dla mięty. Mięte uprawia się na skale przemysłową, jak również w przydomowych ogródkach w Europie, Azji czy Ameryce Północnej. Mięta rośnie najlepiej w wilgotnej, piaszczystej, przepuszczalnej i zasobnej w wapń glebie. Stanowisko dla niej powinno być słoneczne, ale w półcieniu także sobie poradzi.

Warunki jakie są najodpowiedniejsze do rozwoju mięty ananasowej to nasłonecznione miejsce, zapewniające dostęp promieni przez ok 5 godzin w ciągu dnia. Temperatura jaką należy utrzymać to między 15 – 20 st. C. W warunkach domowych ten rodzaj mięty rozwija się o wiele bujniej, dlatego zaleca się przesadzanie w doniczki coraz to większe, chyba że dzielimy roślinę na mniejsze części (rozsadę). Jeśli chodzi o glebę to powinna ona być stale wilgotna, jednocześnie nie przesączona wodą. Nawozić powinno się co 3-4 tygodnie nawozem płynnym. Dawkę lepiej stosować o połowę mniejszą niż ta podana w instrukcji. Kompost powinien być na bazie gleby z dodatkiem perlitu. Gatunek tejże mięty jest wytrzymały i szybko rosnący. Zalecany tym bardziej dla amatorów hodowlanych.
Mięta jest używana przede wszystkim ze względu na swoje właściwości pobudzające, przeciwwiatrowe oraz leczące dolegliwości żołądkowe. Zioło to jest stosowane w przypadkach problemów z niestrawnością, kolką lub wzdęciami. Zioło jest zwykle używane w postaci ciepłej herbaty przygotowanej z liści. Kilka szklanek dziennie może być wypijanych w celu szybkiego i skutecznego złagodzenia dolegliwości żołądkowych. W Europie, mięta jest często wykorzystywana w różnorodnych mieszankach herbat, które są przeznaczone do łagodzenia różnych dolegliwości związanych z żołądkiem, jelitami bądź wątrobą. Mięta w postaci herbatki ziołowej może być po prostu stosowana dla przyjemnego i orzeźwiającego jej smaku.
Mięta ma wszechstronne zastosowanie od ozdobnego przez kulinarne po lecznicze. Bardzo modne w ostatnim czasie jest tworzenie ziołowych ogródków, wielu z nas sadzi zioła na balkonach- co jest bardzo praktycznym sposobem na świeże zioła pod ręka.
Jeżeli zastosujemy miętę na skórę, złagodzi ona ból oraz obniży wrażliwość. Rozcieńczony olejek z mięty jest używany jako środek do inhalacji oraz do nacierania klatki piersiowej w przypadku infekcji górnych dróg oddechowych. Natomiast całe zioło jest ważne w przypadku infekcji układu pokarmowego.
Mięta posiada właściwości zarówno rozgrzewające, jak i chłodzące. Kiedy jest stosowana wewnętrznie, wzmaga gorąco i poprawia krążenie oraz poprzez rozproszenie krwi bliżej powierzchni ciała powoduje pocenie się. Ta właściwość może być wykorzystana wtedy, kiedy biorą nas dreszcze, mamy gorączkę, przeziębienie lub grypę. Działanie ściągające oraz zmniejszające przekrwienie mięty pomaga w złagodzeniu uczucia zapchanego nosa oraz kataru. Olejek z mięty jest czasami dodawany do gorącej wody, a następnie opary są wdychane w celu złagodzenia przeziębienia.
Świeże liście mięty możemy umieścić w chłodnych, letnich napojach lub w owocowych ponczach. Mięta jest podstawowym składnikiem w produkcji alkoholowych napojów miętowych (np.bourbon), jak również jest dodawana do napojów alkoholowych na bazie ginu.
Świeżą miętę możemy dodawać do sałatek, jak również do zup gorących lub zimnych. W celu wzbogacenia smaku groszku zielonego, młodych ziemniaków lub marchewki, dodaje się gałązki świeżej mięty do wody, w której gotować się mają wyżej wymienione warzywa. Świeżych lub suszonych liści mięty używa się do sosów, masła, galaretek, szczególnie do klasycznego sosu miętowego podawanego do pieczeni z baraniny.