Potocznie nazywany szmaciak, siedzuń sosnowy, bardzo się ucieszyłam gdy wyjęto go z pod ochrony. Zawsze wiedziałam że to pasożyt drzew, tym chętniej go zjadam. Niepozorny, z nutką orzechową, chociaż skłaniałabym się bardziej do migdałów. Zauważyłam, że te wcześniej rosnące mają ten posmak migdałów. Na ostatnim grzybobraniu miałam szczęście, właśnie udało mi się znaleźć dorodnego szmaciaka.


No to co, biegniemy do kuchni i coś upichcimy, najbardziej lubię z cukinią i taki dziś zrobię.
Potrzebujemy:
– szmaciak (siedzuń sosnowy)
– 1 cebula
– cukinia
– 1 ząbek czosnku
– 1 pomidor duży
– łyżeczka koncentratu 30%
– łyżeczka ziół prowansalskich
– sól i pieprz do smaku
Mój grzyb był wielkości niezbyt dużego kalafiora. Dokładnie go wypłukałam, sparzyłam we wrzątku (wtedy wypływają ewentualnie żyjątka które się pochowały) i odłożyłam do osączenia. Cukinie, po umyciu razem ze skórką, pokroiłam w grube ćwierć plasterki. Pomidory sparzyłam i obrałam ze skórki a następnie pokroiłam w kosteczkę. Cebulę obrałam i drobno pokroiłam, tak samo czosnek.
W wysokiej patelni rozgrzałam olej z masłem, wrzuciłam cebulę i czosnek, a gdy lekko się zeszkliły dodałam cukinię i smażyłam mieszając ok. 3 min.. Dodałam pomidory, po dużej szczypcie soli i cukru a także zioła prowansalskie, wlałam troszkę wody – całość chwilkę poddusiłam pod przykryciem. Smażenie i duszenie nie może trwać długo, gdyż cukinia może rozpaść się. Dodałam koncentrat, wymieszałam i na wierzchu ułożyłam kawałki szmaciaka – to delikatny grzyb i wystarczyło mu 3 do 5 min. aby ugotować się na parze sosu spod warzyw. Szmaciak o bardzo delikatnym smaku świetnie skomponował się ze słodkawą cukinią i lekko kwaśnymi pomidorami. Danie można posypać świeżym koperkiem, tylko nie przesadzić bo stracimy smak grzyba, koperek ma intensywny zapach.

Danie można podawać z makaronem, pieczonymi ziemniakami, z bagietką.
Smacznego.