Szczaw to dla mnie niezaprzeczalnie smak wiosny. W sklepach, oprócz sezonowego, świeżego szczawiu, dostępny jest
także szczaw w wersji mrożonej i konserwowej, ale to już nie to samo. Bardzo znanym i lubianym daniem z kwaśnych
liści jest oczywiście zupa szczawiowa.

Zupę przygotowałam ze szczawiu konserwowego ( po długim poszukiwaniu odnalazłam w miarę uczciwy szczaw – większość to trawa z odrobiną czegoś kwaskowego) na bazie wywaru mięsno-warzywnego. Niezbędnym dodatkiem tradycyjnej szczawiowej jest jajko ugotowane na twardo.
W sezonie warto sięgać po świeży szczaw. Liście i łodygi rośliny bogate są w wiele witamin, wapń, żelazo i magnez.
Szczaw (Rumex L.) należy do rodziny rdestowatych, z której wywodzi się też rabarbar i gryka. Na całym świecie
wyróżnia się aż 200 gatunków tej rośliny. Występują one głównie w klimacie umiarkowanym i można je zidentyfikować jedynie po budowie kwiatów. Dziko można spotkać tę roślinę na brzegach wód i na łąkach. Do jadalnych gatunków należy szczaw zwyczajny, ogrodowy i tarczolistny. W Polsce warzywo to występuje pospolicie – ma liście podłużne i niewielkie czerwonawe kwiatki. Część jadalną stanowią jedynie liście o kwaśnym smaku, przy czym te należące do szczawiu uprawnego mają delikatniejszy smak niż te, które wytwarza dziko rosnąca roślina.
Historia kwaśnej rośliny
Kulinarna historia szczawiu sięga tysięcy lat. Pochodzi on z Europy Zachodniej i Azji. Już mieszkańcy starożytnego
Egiptu łagodzili za pomocą tego warzywa niestrawność, a Hipokrates pisał o jego leczniczych właściwościach. Od
dawna stosowano je w kuchni ze względu na intensywny – kwaśny smak. Do Polski roślina trafiła w średniowieczu i
podawana była jako „szczawiówka” – kwaskowa zupa. W takiej właśnie formie jest najczęściej serwowana w naszym
kraju po dziś dzień.
Wprowadzając szczaw do swojej diety powinniśmy jednak kierować się rozsądkiem i umiarem, z racji tego, że roślina
zawiera w swoim składzie kwas szczawiowy. Substancja ta może szkodzić zdrowiu, gdy przyjmowana jest w dużych
ilościach, ponieważ wiąże się z wapniem, w wyniku czego powstaje nierozpuszczalny związek, którego organizm nie
może przyswoić. Oprócz tego, kwas szczawiowy może się również przyczyniać do powstawania kamieni w nerkach.
Jak wykazały badania, to nie szpinak, lecz szczaw jest najlepszym źródłem żelaza. Wysoki poziom tego pierwiastka w
warzywie zwiększa wytwarzanie krwinek czerwonych i zapobiega niedokrwistości. Ponadto, zwiększa dotlenienie
organizmu, poprawia wzrost włosów, a także przyspiesza proces gojenia się ran.
Maksymalna ilość szczawiu w potrawie powinna wynosić 90 gram i należy do niej zawsze dodawać jajko, śmietanę lub mleko. Zupa szczawiowa nie bez powodu podawana jest z jajkiem i śmietaną. Zawarty w tych produktach wapń
neutralizuje bowiem w pewnej mierze działanie kwasu i pozwala na zminimalizowanie szkodliwego wpływu szczawiu
np. na ściany żołądka.
Przepis na zupę szczawiową:
– 100 – 200g wołowiny rosołowej
– 1 marchewka
– 1 pietruszka
– 1/4 korzenia selera
– szczaw konserwowy ( w sezonie zimowym)
– 4 kulki ziela angielskiego
– 2-3 łyżki śmietany 18%
– 1 jajko
– 2 liście laurowe
– suszony lubczyk (świeży w sezonie letnim)
– sól, pieprz do smaku
– do podania – jajka ugotowane na twardo
– 3 średnie ziemniaki
Mięso umyć, wrzucić do garnka i zaleć zimną wodą. Dodać ziele angielskie, liść laurowy, obrane i umyte warzywa,
gotować na wolnym ogniu. Podczas gotowania gdy pojawią się szumowiny zebrać łyżką cedzakową lub sitkiem.
Gdy warzywa będą miękkie wyjąć z wywaru, przestudzić, pokroić w drobną kostkę. Wywar przecedzić dodać szczaw
konserwowy, pokrojone warzywa, chwilę gotować. W między czasie obieramy ziemniaki, kroimy w kostkę, zalewamy
gorącą wodą i gotujemy do miękkości w lekko osolonej wodzie (gotowane ze szczawiem długo są twarde).
Ziemniaki sprawdzamy, nie mogą się rozpadać – dodajemy do zupy – bez wody w której się gotowały.
Do miseczki dajemy żółtko, śmietanę i odrobinę zupy. Dokładnie mieszamy, wlewamy do zupy, wsypujemy odrobinę
lubczyku suszonego. Należy uważać przy tym, aby śmietana się nie zważyła.
Zupę zagotowujemy do wrzenia. Kiedy zupa zacznie się gotować, zdejmujemy ją z ognia i doprawiamy do smaku solą
oraz pieprzem. Zupa szczawiowa najsmaczniejsza jest z jajkiem ugotowanym na twardo. Do talerza wkładamy jajko
przekrojone na pół i zalewamy zupą. Smacznego.